“FCD JO11-3 geeft koploper een lesje in nederigheid”
Na een heerlijke bak koffie in onze sinds kort omgedoopte ‘Hans van Vugt’-kantine was het tijd ons naar het veld te begeven: het Remu-veld welteverstaan. De twee coaches kregen vroeger op dit veld twee keer per week hun trainingen voorgeschoteld. Zij weten dan ook: het is smal en erg zwaar wanneer de ondergrond nat is.
Vandaag troffen wij hier de koploper, ’t Goy JO11-1. Grote, uit de klei getrokken gasten, met een bepaalde bravoure en arrogantie die bij een terechte nummer 1 past. Het had er dan ook alle schijn van dat dit voor ons een zware dobber zou gaan worden. Daarbij misten wij ook nog onze eigen twee powerhouses: Ruben, die eerder deze week een hersenschudding had opgelopen, en Berend met een pijnlijk onderstel.
Gelukkig kunnen wij in dit soort situaties altijd een beroep doen op onze broeders van JO11-4. Ditmaal kwamen Tieme en de inmiddels bijna vaste waarde Adam ons versterken.
Het was tijd voor de kick-off. Joris pakte de handschoenen op voor de eerste twee kwarten en de arbitrale taak rustte vandaag op de schouders van diens vader Marcel. Iedereen begon op zijn voorkeurspositie waardoor we sterk begonnen. Iets wat wij de laatste wedstrijden wel eens nalaten, met de bijbehorende tegengoals van dien.
Maar nu stonden we vanaf minuut één aan! Al vroeg waren er kleine kansjes over en weer. Helaas kregen wij toch de 0-1 voor de kiezen. Na een kleine scrimmage belandde de bal bij de rechtsbuiten, die het keurig afrondde door de bal laag en strak in de verre hoek te plaatsen. 0-1, maar niks aan het handje, want de JO11-3 voelde dat hier wel wat te halen viel tegen deze gasten. Koppie op en door!
Dit resulteerde in een prima goal in ons voordeel. Sett werd weggestuurd met een bal in de ruimte, legde de bal terug op broer Glenn, die hem vervolgens weer wegstak, waarna Sett de keeper kansloos liet. 1-1, we zijn terug in de strijd!
Achterin wisten de verdedigers, met een sterk keepende Joris, ieder tegenoffensief te pareren. Luuk hield zijn man van de goal af en bestreek met zijn sierlijke loop ook nog eens de gehele linkerflank. Ties was de centrale man die je niet voorbij kwam en ieder gat dichtliep: een ware Baresi, die er ook aanvallende aspiraties op nahield. En tot slot onze onverzettelijke Akram, die precies weet wat er van hem verwacht wordt: zijn man uitschakelen. Dat het daarbij af en toe een beetje pijn doet bij diegene, is dan maar zo. Nee, ik geef het je te doen als aanvaller van de tegenpartij. Ik heb fijnere zaterdagen gekend.
Doordat het achterin goed stond, kreeg het middenveld meer mogelijkheden om de aanval te ondersteunen. Op linksmidden stond Rafael, de benjamin van ons team. Deze jongen zien we iedere week groeien en hij heeft nu al de handelingssnelheid van een prof. Glenn op centraal middenveld: een temperamentvolle leider. Een box-to-boxspeler met een fluwelen eindpass die mij aan iemand doet denken. Op rechtsmidden vonden we de onvermoeibare Yassine. Altijd 100% inzet en door te sleuren en te frommelen pakt hij zo af en toe ook nog zijn goaltjes mee.
Laatstgenoemde kreeg de bal nadat Rafael een pass onderschepte. Yassine omspeelde zijn tegenstander en maakte een rush naar de achterlijn. Met een strakke pass bediende hij Sett, een spits pur sang die stond waar hij moest staan: 2-1. Geweldig, waar gaat dit naartoe?!
Het balbezit bleef gelijk verdeeld en ’t Goy bleef aandringen. Door een schoonheidsfoutje scoorden zij dan ook de gelijkmaker. 2-2
Niet veel later floot de leidsman voor de rust.
Na de nodige hydratie en een donderspeech van coach Paul was het tijd voor de laatste twee kwarten. Adam kwam erin voor de aanvallende impuls en Tieme nam de handschoenen over van Joris, die zijn taak als sluitpost doorgaf. Joris, een man van weinig woorden, transformeert naadloos van keeper naar veldspeler. Zo ziet een trainer zijn spelers graag: dienstbaar en doelgericht.
Het startsignaal klonk en de wedstrijd werd hervat. Vanaf het begin konden wij gelijk hoog druk zetten, wat resulteerde in een afgedwongen goal. De keeper van de tegenstander speelde de bal per ongeluk in de voeten van Yassine. Yassine bedankte hem vriendelijk door de bal snoeihard om zijn oren te schieten. 2-3.
Het verzet was nog steeds niet gebroken bij ’t Goy. Een opgestoomde middenvelder schoot van ruime afstand de bal prachtig in het dak van het doel. 3-3.
Wederom toonde FC Driebergen haar veerkracht. Na een onnavolgbare dribbel van de volleerd pieldoos Adam probeerde de laatste man aan de noodrem te trekken, maar schoot hierbij per abuis de bal in eigen doel. 4-3.
We gingen weer aan kop en ’t Goy was opnieuw aan zet. Hun strijdlust was noemenswaardig, maar het gezeur onderling begon op te laaien.
Toch viel met een beetje geluk nog de 4-4. Nu begonnen de jongens van ’t Goy er weer in te geloven en zetten zij vol druk. Dit betekende dat wij uit een ander vaatje moesten tappen. Niet langer mooi en verzorgd voetbal, nee: de tijd voor vechtvoetbal was aangebroken!
Sleuren, duwen, sliden, vuile meters en trashtalk waren aan de orde. En de jongens vervulden dit met verve! Een last-minute blok van Glenn verijdelde een honderd procent kans. Luke wierp zich overal voor en Tieme hield met werkelijk katachtige reflexen de bal uit het doel. Stuk voor stuk stegen de jongens boven zichzelf uit. De frustratie onderling laaide wederom op bij de tegenstander en de voetballer onder ons weet dan: we hebben ze!
Een grote kans voor Yassine ging net naast, een prachtig afstandsschot van Akram scheerde rakelings over. Hij hing in de lucht! En daar kwam de verlossing. Glenn veroverde de bal en maakte zijn meters. Met een bekeken steekpass zette hij Adam vrij voor de goal, die deed wat hij moest doen. 5-4, eindstand!
Dit ongelooflijke spektakel werd vastgelegd door onze hoffotograaf Johan Prins. Bedankt, Johan!