Een knotsgek tweeluik met Jonathan en ’t Goy – of: hoe Zaterdag 3 de voetbalweek binnenstebuiten keerde
Donderdagavond, 20:30 uur – Jonathan uit
Een warme donderdagavond in mei.. tijd voor kamillethee, een sudoku moeilijkheidsgraad 2 uitgebreide meditatie sessie… maar niet Zaterdag 3! Gewoon een ordinair potje voetbal, met zes doelpuntjes op het kunstgras van Jonathan. Een potje Fifa in het echt!
Na een traditioneel slaapverwekkende openingsfase waarin we even vergaten dat het spel ook verdedigen kent (1-0), werd de motor gestart door de altijd stijlvolle Michel, die met een steekpassje de poëzie van Martijn V vond. Na maanden in verwarde staat te hebben rondgezworven heeft onze spits de weg naar het veld weer gevonden. En na een eerste roestige afronding dit keer wel met succes: 1-1! Geen tijd voor genieten, want de chaos was los. Het werd 2-1, 2-2 (Jef, die weer eens op de goede plek stond), 3-2, 3-3 (Paul, wie anders), en dan… toen werd het nóg mooier!
De twee Jelles besluiten even samen te koken: een assist van Jelle A, een krul van Jelle W, en de bal nestelt zich in het net alsof hij er al jaren woont: 3-4.
Dan een van de weinige zekerheden in het leven naast de belastingdienst, blessures van Mo en grove overtredingen van Mo: Evers pakt een penalty. Prachtig verwerkt en geen rebound mogelijk! Op een cruciaal moment, ga d’r maar aanstaan!
En Mo? Onze arme knuffelbeer, in de steek gelaten door zijn teamgenoten, probeerde in een laatste wanhoopspoging de rappe aanvaller van scoren af te houden.. met een lekkere Engelse tackle, maar te hard om niet voor te fluiten. Zijn inzet zal echter nooit vergeten worden…
Na deze wake up call is het prijsschieten geblazen. Jelle A scoort op aangeven van Martijn V, Jelle W tikt z’n tweede binnen via Sem, en het wordt 3-6. Als je dan denkt: “Zullen ze wel moe zijn nu?” Think again!
Zaterdagmiddag, 13:00 uur – ’t Goy thuis
36 uur later. Geen wallen onder de ogen, geen stijve hamstrings. Gewoon knallen.
Manasse – de man die zijn duels als jazzmuziek speelt: onnavolgbaar maar altijd met ritme – zet de toon met de 1-0. Hidde levert de assist met een soepele hakbal.
Dan doet ’t Goy nog alsof ze meedoen: 1-1, 1-2. Maar dat is buiten Jelle W gerekend, die deze week goals scoort zoals anderen ademhalen. Eerst op aangeven van Jef, een oude wijn die steeds beter wordt. Daarna op een steekpass van Pim, die qua loopacties lijkt op een kruising tussen Iniesta en een op hol geslagen border collie. 3-2!
Game. Set. Bier.
Want eerlijk is eerlijk: we kregen nog kansen. Véél kansen. Maar de bal had er geen zin meer in. Gelukkig stond daar ineens Max; invaller in het doel, neef van Jef, en nu al familielegende. De cruciale 1-op-1 redding bezorgen opa, mama en papa Veenendaal kippenvel. Zijn handschoenen gaan waarschijnlijk in de vitrinekast naast de pluimencollectie van Marco (als er nog plek is tenminste).
De wedstrijd eindigt in een klein opstootje, maar we zijn net ietsje te volwassen (of te dorstig) om het groter te maken. ’t Goy haakt af, wij haken aan – op het terras. Want daar, beste lezers, worden de echte prijzen gewonnen.
Conclusie:
Twee wedstrijden, zes punten, negen doelpunten, een strafschop gepakt, een neef in de goal en nul pap in de benen. Het soort week dat je niet vergeet, maar wél opnieuw wil beleven. Want dit soort voetbal, ondanks dat DOVO de platte kar op mocht, komt met bier, kameraadschap en een plekje in de Driebergse voetbalannalen.
Tot de volgende!